برای فهم بهتر اختلاف شیعه و سنی، باید طرف سومی، یعنی خلفای راشدین یا صحابة بزرگ، را نیز در نظر گرفت. یکی از طرفین معتقد است که مشکلی با طرف رقیب ندارد؛ بلکه مشکلش با طرف سوم است. در حالی که طرف دوم معتقد است که مشکلش با طرف اول، موضع منفی‌اش نسبت به طرف سوم است. در نتیجه، محل اختلاف از نظر دو طرف اول متفاوت است؛ چراکه آنچه یک طرف مشکل خود با طرف دیگر می‌داند از سوی دیگر چنین دانسته نمی‌شود بلکه مشکل با طرف سوم تلقی می‌شود.
به‌عبارت دیگر، شیعه مشکلی با اهل سنت نمی‌بیند و شاید از این رو است که شیعیان بیش از اهل سنت به تقریب توجه دارند. در حالی که اهل‌سنت معتقدند دشوار بتوان با شیعه تعامل برقرار کرد تا حدی که آنان گاه به دعوت‌های تقریبی شیعه اعتماد ندارند.