امسال برای اولین بار توفیق زیارت خانة خدا نصیبم شد. قبل از رفتن چیزی نوشتم که وقت نشد روی وبلاگ بگذارم و الان قضای آن را به جا می‌آورم:

امروز قرار است راهی زیارت خانة خدا شوم، هم شوق دارم و هم بیم، هم شادم و هم محزون ... . منشأ شوق و شادی‌ام را نشناختم اما منشأ بیم و حزنم آن است که مبادا دیدارم رنگ و بویی از معرفت و محبت نداشته باشد. در میانة این شوق و بیم، و خوف و رجا به یاد دعایی از رابعة عدویه افتادم. می‌گویند رابعه هرگاه به نماز می‌ایستاد می‌گفت: «خداوندا، یا دلم حاضر کن یا نماز بی‌دل بپذیر». البته دعا می‌کنم دربارة من قسمت اول دعا مستجاب شود.