دو سه هفته پیش میهمانی بودم. ده پانزده نفری بودند. بحث شد و این روزها هم وقتی درمجلسی بحث می شود از هر جا که شروع شود به اسلام کشیده می شود. از فلسفه شروع شود به اسلام کشیده می شود. از سیاست شروع شود به اسلام کشیده می شود. از اقتصاد و تورم و گرانی شروع شود به اسلام کشیده می شود. وقتی رشته کلام به دست یکی از دوستان اهل فلسفه افتاد همین طور که گرم صحبت بود باز بحث به اسلام کشیده شد و مسئله متعه. گفت امروز قبل از این که به میهمانی بیایم فلان کتاب را می خواندم ( اسم کتاب را آورد ولی من برای این که حواس کسی پرت نشود اسم آن را نمی آورم) در آن کتاب چند روایت از امام صادق (ع) نقل کرده بودند در باره لزوم متعه و این که امام به شاگردان و مریدان خود دستور اکید داده اند که هر روز متعه کنند. ثواب دارد. وقتی یکی از مریدان به امام عرض می کند که من خرج زن و بچه ام را هم ندارم بدهم امام دست کرده بودند توی جیبشان و کار آن بابا را راه انداخته بودند. می گفت امام صریحا فرموده اند که از ما نیست هر کس که متعه نکند و خلاصه مثل این که در دنیا هچ مسئله مهم دیگری وجود نداشته است. بعد هم این دوست ما شروع کرد به انتقاد کردن از امام صادق و بد وبیراه گفتن به متعه و از این حرفهای روشنفکری.